Od wczesnego dzieciństwa  byłem wychowany w tradycyjnej katolickiej rodzinie. Miałem jednak to szczęście, iż szczególny nacisk kładło się na codzienną modlitwę. Wyjątkowo także, przestrzegało się szacunku dla imienia Boga i Syna Pomazańca, które przenigdy nie mogły stać się tematem do jakichkolwiek żartów bądź podśmiechów. Myślę, że znakomity wpływ na to miała moja prababcia. Doświadczona, wytrwała w wierze, pouczająca i wymagająca, ale zawsze radosna, dopóki tylko pozostawała przy silach. Świadoma złego, które ciągle wzrasta, mocno trzymała rygor, a mnie otoczyła wyjątkowym religijnym wychowaniem, przede wszystkim ucząc na pamięć modlitw. Urodzona na przełomie XIX i XX wieku, na zawsze pozostanie w moim sercu skarbnicą wiedzy i radości. Niewątpliwie,  jej wartości wyniesione z rodzinnego domu, wplecione pomiędzy smutny obraz Światowej Wojny i komunizmu, kłóciły się już mocno z wartościami panującymi w ósmej dekadzie naszego wieku. Wymienić tu można by choćby ogólnodostępne formy rozrywki. Jej osoba wniosła wiele do mojego życia. Zawsze ciągnęło mnie, aby posłuchać od niej czegoś interesującego. Teraz wiem, że jako dziecko, podjąłem słuszną decyzję. Mój umysł karmiony takimi konwersacjami, jak moją ukochaną geografią, czy pięknem stworzonego świata, wolny był od narastającego niewidzialnie brudu na tym świecie. Wdzięczny jestem niezmiernie,  iż objawiono mi urok otaczającego stworzenia, bez względu, czy to las, morze, rzeka, góra, księżyc, ptaki... Bo czyż nawet najmniejszy robak nie został wprawiony w ruch, dla swojego celu, który musi zrealizować?

 

Nie twierdzę jednak, że jako małe dziecko, zostałem zupełnie odcięty od świata telewizji, który według mnie, stał się elementem łączącym wcześniej wymieniony brud z człowiekiem.Czytaj dalej