Świątynia Boża – ziemski przybytek, o którym mówi Pismo Święte, to miejsce jedyne w swoim rodzaju. 

Oto powody:

I. Przybytek ten oraz jego wyposażone było wykonane według ścisłych instrukcji danych Mojżeszowi osobiście przez Boga

„I wystawią mi świątynię, abym zamieszkał pośród nich, dokładnie według wzoru przybytku i wzoru wszystkich jego sprzętów, które ci pokażę; tak wykonacie” (2 Mojż. 25:8-9, BW).

„Bacz, abyś uczynił to według wzoru, który ci ukazano na górze” (2 Mojż. 25:40, BW).

Początkowo był to Miszkan (hebr. משכן) - Przybytek czyli Namiot Wyznaczonych Czasów – znany również jako Namiot Zgromadzenia/Spotkań/Przymierza (hebr. ohel moed). Z uwagi na konieczność przenoszenia podczas pustynnej wędrówki Izraelitów ku ziemi obiecanej, Przybytek miał postać namiotu.

„Ojcowie nasi mieli na pustyni namiot przymierza, jak nakazał Ten, który powiedział Mojżeszowi, aby go wykonał według wzoru, jaki widział” (Dzieje 7:44, BW).

„Lecz dopiero Salomon zbudował Mu dom” (Dzieje 7:47, BW).

Każdy element Przybytku Bożego był wykonany według szczegółowych instrukcji:

„Świecznik wykonał według wzoru, jaki Pan pokazał Mojżeszowi” (4 Mojż. 8:4b, BW).

Można więc powiedzieć, iż zarówno konstrukcja jak i całe wyposażenie ówczesnego przybytku było genialnym artystycznym Bożym projektem. Jednym z nich była menora - siedmioramienny świecznik. 

Miszkan, czyli Namiot Wyznaczonych Czasów służył Izraelitom przez około 500 lat, a co ciekawe, to arcydzieło od wewnętrznej strony było dostępne wyłącznie dla kapłanów. Dziękujmy więc Bogu za to, iż w Piśmie Świętym mamy dokładny opis tych misternych i przepięknych szczegółów (Księga Wyjścia, rozdziały 25-30, 36-40), bowiem można ujrzeć je oczami wyobraźni, a nawet dokładnie odtworzyć ich kopię. Można zobaczyć Miejsce Najświętsze, gdzie mógł wchodzić wyłącznie Arcykapłan, jedyny raz w roku (3 Mojż. 16:2, 2 Mojż. 30:10, Hebr. 9:6-7). Zamiast więc, znudzony tymi opisami, niecierpliwie przerzucając kartki Biblii, doceń wielki przywilej podziwiania piękna i harmonii Bożego arcydzieła. 

Podobnie jest ze Świątynią Salomona zbudowaną w Jeruzalem (hebr. בית המקדש - Bejt HaMikdasz), której imponujący opis znajduje się w 6 rozdziale 1 Księgi Królewskiej oraz 1 Król. 7:15-51. 

Istnieje jeszcze jeden niezwykły i mistyczny opis Świątyni – świątyni przyszłości, który pozostawił Ezechiel w rozdziałach 40-48 swojej księgi. Biblia jest źródłem wielu nieodkrytych i fascynujących tajemnic, świadczących o niepojętej mądrości Stwórcy. 

Opisy te są bardzo szczegółowe i nieprzypadkowo zwierają dokładne wymiary budowli, jej wnętrza, różnych jej elementów, a także jej wyposażenia. Wszystko ma znaczenie, łącznie z każdym elementem szat arcykapłańskich. Im głębiej poznaje się Biblię, w tym większe zdumienie wprawiają szczegóły. 

Każda z tych świątyń, istniejąca w swoim czasie, była centralnym punktem życia religijnego. Zburzenie świątyni, najświętszego miejsca Izraelitów, było niczym cios w ich serce. Jej brak sprawiał, że duchowe serce narodu przestawało bić. Zamierało życie religijne, niemożliwe było składanie żadnych ofiar, a pielgrzymowanie do tego miejsca straciło podstawowy sens. Lud ogarniało uczucie pustki, bowiem:

II. Obecność Świątyni oznaczała jednocześnie obecność Bożej chwały wśród swojego ludu – Szekiny (2 Mojż. 25:8a, 29:43, 40:34-35, 1 Król. 8:10-12, 2 Kron. 7:1-3)

III. Służbę związaną z obsługą świątyni mogli sprawować tylko Lewici, a urząd kapłański i arcykapłański  wyłącznie potomkowie Aarona - a nie przypadkowi ludzie. Służba odbywała się według wyznaczonego przez Boga porządku:

„I poświęcę Namiot Zgromadzenia i ołtarz. Aarona zaś i jego synów poświęcę, aby byli moimi kapłanami” (2 Mojż. 29:44, BW).

„Niech nikt nie wchodzi do świątyni Pańskiej z wyjątkiem kapłanów i Lewitów pełniących służbę; ci mogą wejść, gdyż są poświęceni; wszystek lud zaś niech zachowuje przepisy Pana” (2 Kronik 23:6, BW).

IV. Szaty kapłańskie miały być wykonane według dokładnie opisanego przez Boga wzoru (2 Mojż. 28:1-43)

V. Sposób sprawowania służby świątynnej, łącznie ze składaniem ofiar, był ściśle określony

Oczyszczanie świątyni: (2 Mojż. 29:36-37)

Rodzaje i zasady składania ofiar:

- ofiary kadzidlane (2 Mojż. 20:1, 7-10);

- ofiary całopalne (3 Mojż. 1:1-17, 7:8); 

- ofiary z pokarmów (3 Mojż. 2:1-16, 6:14-23, 7:9-10);

- ofiary pojednania (3 Mojż. 3:1-17, 7:11-20, 29-36);

- ofiary za grzech (3 Mojż. 4:1-35, 6:24-30);

- ofiary pokutne (3 Mojż. 5:1-19, 6:1-7, 7:1-7);

- ofiary wyświęcenia (3 Mojż. 8:1-34).

Służba świątynna obrazuje sposób komunikowania się Boga z człowiekiem. Literalne przedstawienie tych wzajemnych relacji na obrazie ziemskiej świątyni pozwala zrozumieć grzeszność rodzaju ludzkiego, potrzebę ustawicznego oczyszczania, wskazując na konieczność docelowego rozwiązania tej kwestii. Uczy również składania dobrowolnych ofiar, płynących z potrzeby serca. Ponadto jest to nauka pokory i bojaźni ludzi wobec Boga jako, że to kapłani w imieniu ludu wstawiali się za nim ze stosowną ofiarą. Każdy człowiek musiał przyjść do kapłana, co wskazuje na przyszłe wstawiennictwo Jezusa za grzeszną ludzkością. 

VI. Świątynia miała być otaczana nabożną czcią

„Będziecie moją świątynię zbożnie czcić; Jam jest Pan” (3 Mojż. 19:30b, BW).

Ta ziemska była jedynie cieniem chwały i piękna tej prawdziwej. Wyobrażenie sobie tej wspaniałej i okazałej budowli oddaje namiastkę tego, czym jest niebiańska świątynia. 

VII. Obraz Świątyni ziemskiej jest odbiciem Świątyni znajdującej się w Niebie:

„I otworzyła się świątynia Boża, która jest w niebie, i ukazała się Skrzynia Przymierza jego w świątyni Jego” (Obj. 11:19 BW*, por. Obj. 14:15, 17, 15:6, 8, 16:1, 17).

O Jezusie powiedziano, iż sprawuje w niej urząd arcykapłański: „jako sługa świątyni i prawdziwego przybytku, który zbudował Pan, a nie człowiek” (Hebr. 8:2, BW).

„Otóż, gdyby był na ziemi, nie byłby kapłanem, skoro są tu tacy, którzy składają dary według przepisów zakonu; służą oni w świątyni, która jest tylko obrazem i cieniem niebieskiej, jak to zostało objawione Mojżeszowi, gdy miał budować przybytek: Bacz, powiedziano mu, abyś uczynił wszystko według wzoru, który ci został ukazany na górze” (Hebr. 8:4-5, BW).

Wiemy, że od blisko dwóch tysięcy lat nie ma już na ziemi tej niezwykłej budowli (pozostał jedynie niewielki fragment muru zachodniej ściany Świątyni). Jej brak jednak wcale nie oznacza, że wszystko co jej dotyczy straciło znaczenie.

Dlaczego?

1. Proroctwa zapowiadają, iż ziemska świątynia zostanie odbudowana

Miejsce, na którym stała Świątynia, a obecnie znajduje się jej resztka, nadal jest uświęconym przez Boga miejscem, gdyż zapowiedział:

„I będą moje oczy otwarte, i moje uszy uważne na modlitwę w tym miejscu zanoszoną. Bo oto wybrałem i poświęciłem tę świątynię, aby tam było moje imię na wieki, i moje oczy, i moje serce tam będą skierowane po wszystkie dni” (2 Kron. 7:15-16).

„I zawrę z nimi przymierze pokoju, będzie to przymierze wieczne z nimi. Okażę im łaskę, rozmnożę ich i postawię swoją świątynię wśród nich na wieki. I będę wśród nich mieszkał; będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem. I poznają narody, że Ja jestem Pan, który uświęcam Izraela, gdy moja świątynia będzie wśród nich na wieki” (Ezech. 37:26-28, BW).

„I powiedz do niego: Tak mówi Pan Zastępów: Oto mąż, którego imię brzmi Latorośl; pod jego stopami wyrośnie latorośl i on zbuduje przybytek Pana. On zbuduje przybytek Pana i zdobędzie majestat królewski, zasiądzie jako władca na swoim tronie. Także kapłan zasiądzie na swoim tronie i będzie między obydwoma pokojowe nastawienie” (Zach. 6:12-13, BW).

2. Powróci do niej chwała Boża

„Tak mówi Pan Zastępów: Żywię żarliwą miłość do Syjonu, zapłonąłem wielką o niego zazdrością. Tak mówi Pan: Wrócę na Syjon i zamieszkam w Jeruzalemie. Jeruzalem znów będzie nazwane grodem wiernym, a góra Pana Zastępów górą świętą” (Zach. 8:2-3, BW).

„Z tego, co chrome, stworzę resztkę, a z tego, co rozproszone, potężny naród; a Pan będzie nad nimi królował na górze Syjon, odtąd aż na wieki” (Mich. 4:7).

„Przyszła chwała tego domu będzie większa niż dawna - mówi Pan Zastępów - i miejsce to obdarzę pokojem - mówi Pan Zastępów” (Agg. 2:9, BW).

3. Każdy szczegół świątyni ma duchowe znaczenie

Nie jestem w stanie opisać w tym rozdziale wszystkich duchowych odniesień do literalnej Świątyni – jej budowy, wyposażenia oraz kapłańskiej służby, znaczenia składanych ofiar, bowiem ich bogactwo jest niezgłębione. 

Oto tylko niektóre z nich, które - mam nadzieję - rozbudzą wolę poszukiwania głębszych znaczeń w pozostałych opisach świątynnych.

a) Świątynia Ducha Bożego 

Ciało człowieka staje się Świątynią Bożą z uwagi na to, iż mieszka w nim Duch Boży. Podobnie jak ziemska Świątynia miała rangę świętego miejsca, gdyż uświęcała ją Boża obecność w Najświętszym Miejscu.

„Czy nie wiecie, że świątynią Bożą jesteście i że Duch Boży mieszka w was?” (1 Kor. 3:16, BW, por. 1 Kor. 6:19, 2 Kor. 6:16) 

Za czasów istnienia Świątyni należało dokładać wszelkich starań by to miejsce, gdzie Bóg zechciał złożyć na Ziemi swoją chwałę, było godne Jego obecności. Był to przybytek należący do Niego – Władcy wszechświata. Odzwierciedlał to wygląd tej budowli oraz utrzymywanie w nim Bożego porządku, według Jego zarządzeń. Konsekwentnie: czy Twoje ciało jest należycie uświęcone, jako świątynia Najwyższego Boga? Wymiar tego uświęcenia może mieć różną skalę, w zależności od głębi Twojego zrozumienia tematu.

„Będziecie moją świątynię zbożnie czcić” (3 Mojż. 19:30) – nakazał Bóg. Tak jak Świątynia była utrzymywana w należytym poważaniu, z tego samego powodu powinno się szanować własne ciało.

„Albo czy nie wiecie, że ciało wasze jest świątynią Ducha Świętego, który jest w was i którego macie od Boga, i że nie należycie też do siebie samych?  Drogoście bowiem kupieni. Wysławiajcie tedy Boga w ciele waszym” (1 Kor. 6:19-20 BW).

„Mając tedy te obietnice, umiłowani, oczyśćmy się od wszelkiej zmazy ciała i ducha, dopełniając świątobliwości swojej w bojaźni Bożej” (2 Kor. 7:1, BW).

b) Miejsce Najświętsze

Specjalnie oddzielone miejsce w Świątyni, gdzie w Arce Przymierza było złożone Świadectwo Przymierza – kamienne tablice z dekalogiem, w kontekście słów „Złożę mój zakon w ich wnętrzu i wypiszę go na ich sercu” (Jerem. 31:33), nabiera szczególnego wymiaru. Bóg składa w sercu człowieka swój Zakon, jak tablice z jego treścią w Arce Przymierza. Przykazania są wyryte na trwałe – niczym na kamiennych tablicach, z których już nie da się ich wymazać. Chyba, że pośrednik Nowego Przymierza potłucze je – tak jak uczynił to Mojżesz – z powodu Twojego bałwochwalstwa. 

W literalnej Świątyni, Najświętsze Miejsce było zastrzeżone tylko do Arcykapłana (jest nim Jeszua/Jezus), który jako jeden, jedyny powinien mieć wstęp do Twojego serca. 

Pismo Święta mówi o obrzezce serca (5 Mojż. 10:16, Kol. 2:11). Literalne obrzezanie było aktem nieodwracalnym z powodów fizycznych, gdyż miało obrazować przymierze zawarte na wieki. Podobnie tu, obrzezka serca jest duchowym naznaczeniem, zmieniającym umysł i serce człowieka. 

c) Służba świątynna

Dwa razy dziennie: rano i wieczorem, na specjalnym ołtarzu umieszczonym naprzeciw zasłony Miejsca Najświętszego, w czasie przygotowania lamp, miało być spalane wonne kadzidło (2 Mojż. 30:1, 6-8).

W księdze Objawienia 5:8 modlitwy przedstawiono jako „złotą czaszę pełną wonności”.

Modlitwy, niczym kadzidło wznoszą się przed tron Boży.

„I przyszedł inny anioł, i stanął przy ołtarzu, mając złotą kadzielnicę; i dano mu wiele kadzidła, aby je ofiarował wraz z modlitwami wszystkich świętych na złotym ołtarzu przed tronem. I wzniósł się z ręki anioła dym z kadzideł z modlitwami świętych przed Boga” (Obj. 8:3-4 BW, por. Ps. 141:2).

Twoja modlitwa jest niczym poranne i wieczorne spalanie wonnego kadzidła przed Bożym majestatem.

d) Powołanie do służby kapłańskiej

Pismo Święte mówi o wybranych przez Boga: „Ale wy jesteście rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem nabytym, abyście rozgłaszali cnoty tego, który was powołał z ciemności do cudownej swojej światłości” (1 Piotra 2:9, BW).

Co oznacza określenie: ‘królewskie kapłaństwo’?

Pełnienie królewskiej (należącej do Boga) służby świątynnej było przywilejem zastrzeżonym wyłącznie dla Lewitów. Spośród nich natomiast, tylko potomkowie Aarona mogli pełnić urząd kapłański (4 Mojż. 18:1-7), co obrazuje w sensie duchowym, iż nikt nie może przyjść do Ojca, jeżeli nie został powołany. Wskazuje to również na różne wymiary duchowej służby.

e) Olej namaszczenia

Olej sporządzony według specjalnej receptury przeznaczony był wyłącznie do celów świątynnych:

„Namaścisz nią Namiot Zgromadzenia i Skrzynię Świadectwa, i stół, i wszystkie jego naczynia, świecznik i jego przybory, ołtarz kadzenia, ołtarz całopaleń i wszystkie jego naczynia, i kadź oraz jej podstawę. Poświęcisz je i będą świętością nad świętościami. Cokolwiek się ich dotknie, będzie poświęcone. Namaścisz też Aarona i jego synów i poświęcisz ich na moich kapłanów” (2 Mojż. 30:26-30, BW).

„Nie wolno go wylewać na ciało innych ludzi i nie będziecie sporządzać innego z takich samych składników. Jest on święty i święty będzie dla was. Ktokolwiek by sporządził taki sam i namaścił nim kogoś innego, zostanie wytracony ze swojego ludu” (2 Mojż. 30: 32-33, BW).

Olej namaszczenia obrazuje namaszczenie Duchem Świętym. Żadne ludzkie zabiegi nie są w stanie zimitować namaszczenia Bożego, które pochodzi jedynie od niebiańskiego Ojca i uświęca namaszczonych. 

Zainteresowanych szczegółami dotyczącymi wyglądu starożytnego Przybytku oraz świętej służby pełnionej w nim przez kapłanów i lewitów, zachęcam do przeczytania kolejnych rozdziałów.