Pierwszy Przybytek Boży (hebr. משכן - MISZKAN) – (Namiot Wyznaczonych Czasów, Namiot Zgromadzenia, Namiot Spotkania) został zbudowany u stóp góry Synaj w roku 1444 p.n.e.
Model Namiotu Zgromadzenia
Podczas 40 dni i nocy, które Mojżesz spędził na tej świętej górze, otrzymał on od Boga nie tylko 10 przykazań na kamiennych tablicach, ale również wytyczne dotyczące tej szczególnej konstrukcji.
„I wystawią mi świątynię, abym zamieszkał pośród nich, dokładnie według wzoru przybytku i wzoru wszystkich jego sprzętów, które ci pokażę; tak wykonacie” (2 Mojż. 25:8, BW).
Misję wykonania wszystkich niezbędnych do Przybytku elementów oraz jego wyposażenia otrzymali Besalel oraz Oholiab, których Bóg szczególnie uzdolnił w tej dziedzinie, aby całe dzieło było wykonane z należytą starannością (2 Mojż. 31:1-11).
Miszkan, czyli Namiot Zgromadzenia – zaprojektowany przez samego Boga – był konstrukcją przenośną, przystosowaną do łatwego demontażu i transportu, z uwagi na przemieszczanie się Izraelitów przez pustynię ku ziemi obiecanej. Jak się później okazało, ta wędrówka wydłużyła się o 40 lat, więc rzeczywiście funkcjonalność Miszkanu doskonale się sprawdziła. Po zdobyciu ziemi Kanaan ustawiono go w Szilo, a w roku 959 p.n.e jego sakralną rolę przejęła Świątynia w Jeruzalem, którą zbudował Salomon.
Uważne przestudiowanie całej struktury Przybytku, odsłania architektoniczny geniusz jej Projektanta. Funkcjonalność łączy się z misternym pięknem, a budząca respekt świętość tego miejsca – jako miejsca obecności Władcy Wszechświata pośród swojego ludu – z niezgłębioną duchową symboliką ukrytą w każdym w jego elementów.
Budowa Miszkanu wydaje się bardzo prosta. Składał się on z dziedzińca oraz Przybytku właściwego, podzielonego na dwie części (Miejsce Święte i Miejsce Najświętsze).
DZIEDZINIEC
(2 Mojż. 27:9-18, 2 Mojż. 38:9-20).
Przybytek był otoczony prostokątnym dziedzińcem o wymiarach 100×50 łokci, a on sam stał w jego tylnej części.
Południowa i północna strona dziedzińca otoczona była parawanem z bisioru o wysokości 5 łokci (ok. 2,5 m), umocowanym przy pomocy 20 słupów na podstawach z miedzi. Słupy te posiadały srebrne klamry i haczyki.
Szerokość parawanów zachodniej ściany dziedzińca wynosiła 50 łokci (25 m). Ich mocowanie zapewniało 10 słupów na podstawach.
Wschodnia strona była zabudowana na długość po 15 łokci z każdej strony – z trzema słupami po każdej stronie – co tworzyło na jej środku bramę o szerokości 20 łokci (ok. 10 m) zawierającą 4 słupy do których były przymocowane osobne zasłony:
„Brama dziedzińca mieć będzie kotarę na dwadzieścia łokci, z fioletowej i czerwonej purpury, z karmazynu i ze skręconego bisioru, wzorzyście haftowaną; do niej cztery słupy i cztery podstawy” (2 Mojż. 27:16, BW).
Łącznie, do skonstruowania całego ogrodzenia dziedzińca było potrzebnych 60 słupów.
Model jednego z 60 filarów ogradzających Przybytek Boży
Najważniejsze wyposażenie dziedzińca stanowiły tylko dwa przedmioty: ołtarz do całopaleń oraz kadź (naczynie służące kapłanom do obmywania).
Ołtarz i kadź przed wejściem do Przybytku
MIEDZIANY OŁTARZ
(2 Mojż. 27:1-8, 2 Mojż. 38:1-7)
Zrobiony był z drzewa akacjowego pokrytego miedzią. Miał on następujące wymiary: długość i szerokość po 5 łokci (ok. 2,5 m×2,5m), wysokość 3 łokcie (ok. 1,5 m). Ołtarz był w środku pusty. Na jego czterech narożnikach wykonano duże drewniane rogi, które powleczono również miedzią. Ołtarz posiadał pierścienie do których były wkładane drążki wykonane z drzewa akacjowego, a pokryte miedzią. Służyły one do jego przenoszenia w czasie wędrówki przez pustynię. Ponadto, pod obramowaniem ołtarza umieszczono czworokątną siatkę z miedzi, gdzie kładziono drzewo do rozpalenia ognia spalającego ofiary.
Składanie ofiar na miedzianym ołtarzu
Ustawiony był na środku wschodniej połowy dziedzińca, natomiast stoły i przybory potrzebne do przygotowywania ofiar znajdowały się na lewo od głównego wejścia dziedzińca.
Przybory do obsługi ołtarza
Do obsługi ołtarza były potrzebne także specjalne przyrządy: popielnica do usuwania popiołu, łopatki, misy, widełki i węglarki – wykonane również z miedzi (Wyjścia 27:3).
Przybory do obsługi ołtarza
Przybory te służyły m.in. do wybierania i wynoszenia popiołu z ołtarza do określonego miejsca (łopatki i rondel - ‘pan’) poza obóz oraz przesuwania składanych na ołtarzu ofiar (widełki).
Widoczna na zdjęciu duża misa ‘bason’, to naczynie do skrapiania. W niej trzymano krew złożonej ze zwierzęcia ofiary aby móc dokonać stosownych obrzędów. Przy niektórych okazjach krew była wylewana u podstawy miedzianego ołtarza, a przy innych była przenoszona do Miejsca Świętego, a raz w roku do Miejsca Najświętszego.
Ogień na ołtarzu był ciągle podtrzymywany. Dwa razy dziennie nabierano z niego rozżarzone węgle i w miedzianej kadzielnicy (fire pan) przenoszono do Miejsca Świętego, gdzie stał złoty ołtarz, spalając na nim kadzidło. Kiedy raz w roku (w Dzień Przebłagania – Jom Kippur), kadzidło było spalane przed Bogiem w Miejscu Najświętszym używano złotej kadzielnicy (o niej w dalszej części opracowania).
Naczynia do odmierzania ofiar płynnych i sypkich
Składanie ofiar w Świątyni wiązało się z odmierzaniem odpowiednich ilości wina, wody, oleju lub zboża. Starożytną, hebrajską miarą pojemności był, dla ciał sypkich: chomer – 400 litrów, efa – alfa 40 litrów, omer – 4 litry, dla płynów: kor (chomer) – 400 litów, hin – 6,5 litra).
Mizrak
Mizrak jest jednym ze świątynnych naczyń. Kapłan nabierał do niego krew składanej ofiary i nalewał na narożniki ołtarza.
MIEDZIANA KADŹ (NACZYNIE DO OBMYWANIA)
(2 Mojż. 30:18-21, 2 Mojż. 38:8)
Miedziana kadź do obmywań
Naczynie to służyło do rytualnego obmywania przez kapłanów wchodzących do Przybytku. Ustawione było przy jego wejściu.
Kadź wykonano w polerowanej miedzi pochodzącej w lusterek kobiet pełniących służbę przy wejściu do Namiotu Zgromadzenia. Poniższe zdjęcie pokazuje, jak takie ówczesne lusterka mogły wyglądać.
Egipskie lusterka z czasów XVIII dynastii (1559-1320 p.n.e)
W kolejnym rozdziale odwiedzimy wnętrze Przybytku.
----------------
