Wielu osobom wydaje się, że Nowe Przymierze zupełnie wykreśla, albo przynajmniej spycha w cień to poprzednie. Po co wiedzieć, co było kiedyś – mówią – teraz jest prawo miłości i prawo łaski:

„Albowiem łaską zbawieni jesteście przez wiarę, i to nie z was: Boży to dar; nie z uczynków, aby się kto nie chlubił.” (Efez. 2:8-9).

Koniec, kropka? Niezupełnie. 

W przytoczonym pod koniec poprzedniego rozdziału fragmencie z Księgi Jeremiasza 31:31-33, Bóg powiedział, iż zawrze „z domem izraelskim i z domem judzkim nowe przymierze” (w. 31) a jego ‘nowość’ ma polegać na tym: „Złożę mój zakon w ich wnętrzu i wypiszę go na ich sercu” (w. 33b).

Do myślenia zmusza fakt, iż Bóg obiecał zawarcie ‘Nowego Przymierza’ z … domem izraelskim i domem judzkim… a nie z poganami. 

Nie jest też tak, że to chrześcijanie zajęli całkowicie miejsce fizycznego Izraela, ale jak to wykazano w opracowaniu: „Izrael fizyczny czy duchowy” zostali wszczepieni, jako ‘dzikie gałązki’ w szlachetne drzewo oliwne, którym jest Izrael (Rzym. 11:17-18, por. Jerem. 11:16). W ten sposób chrześcijanie stają się częścią tego drzewa, czyli ‘domu izraelskiego’, a nie odwrotnie (por. Zach. 2:15, por. Izaj. 14:1). 

Wcale nie odkryliśmy 'nowego Boga' i Nowego Przymierza, gdyż cała nauka Starego i Nowego Testamentu została nam przekazana przez Żydów.

Nawet nie bezpośrednio przez Jezusa, jak się powszechnie uważa, gdyż On będąc na Ziemi powiedział: „Jestem posłany tylko do owiec zaginionych z domu Izraela” (Mat. 15:24, BW) i faktycznie nauczał tylko Żydów. Nowe Przymierze zawarł z apostołami, przedstawicielami narodu żydowskiego (Łuk.22:20, por. Łuk. 1:38, 72 i kontekst modlitwy Zachariasza w. 67-78). 

Również pierwszymi wyznawcami Jezusa, byli tylko Żydzi. Nie był to bynajmniej przypadek:

„Tych dwunastu posłał Jezus, rozkazując im i mówiąc: Na drogę pogan nie wkraczajcie i do miasta Samarytan nie wchodźcie. Ale raczej idźcie do owiec, które zginęły z domu Izraela. A idąc, głoście wieść: Przybliżyło się Królestwo Niebios.” (Mat. 10:5-7, BW)

Wszystko wskazuje na to, iż dane Żydom pierwszeństwo miało głęboki cel.

Dopiero około trzy i pół roku po śmierci Jezusa, pierwszym poganinem któremu oznajmiono Dobrą Nowinę był Korneliusz i jego domownicy, co było wielkim przełomem wśród żydowskich wyznawców Jezusa (Dzieje 10:34-36, 45; Dzieje 11:1-17). 

Nie było to bynajmniej coś zwykłego i na porządku dziennym, jak wydaje się osobom, które nie studiują Starego Testamentu. Trzeba rozumieć, że od tysiącleci uczestnictwo w Przymierzu było przywilejem zastrzeżonym tylko i wyłącznie dla Żydów. Poganin chcąc przyłączyć się do tego ludu, a co za tym idzie stać się uczestnikiem Przymierza, musiał przejść cały proces konwersji.

Żeby przełamać tę odwieczną barierę, Bóg posłużył się serią nadprzyrodzonych zjawisk. Po pierwsze Korneliuszowi objawił się anioł, każąc mu posłać po apostoła Piotra. Temu, w tym czasie ukazuje się wizja nieczystych zwierząt, mających obrazować oczyszczenie pogan w oczach Boga i uznanie ich za czystych (Dzieje 10:10-18, 28).

Werset 28 mówi: „i rzekł do nich: Wy wiecie, że dla Żyda przestawanie z ludźmi innego plemienia lub odwiedzanie ich jest niezgodne z prawem; lecz Bóg dał mi znak, żebym żadnego człowieka nie nazywał skalanym lub nieczystym;”  

Ponadto, jako ostateczny znak, że poganie są dopuszczeni do uczestnictwa w Przymierzu, wszystkie zgromadzone w domu Korneliusza osoby otrzymały dar Ducha Świętego. Nie było wtedy żadnych wątpliwości, że można je ochrzcić (Dzieje 10:47). 

Z powyższego opisu wynika, iż kościół chrześcijański nie jest jakimś tworem, który zastąpił Izrael ani też jego następcą. Chrześcijanie pogańskiego pochodzenia mogą co najwyżej przyłączyć się tylko do uczestnictwa w Przymierzu – dokładnie tak jak było w pierwszym wieku naszej ery.

„Gdyby bowiem pierwsze przymierze było bez braków, nie szukanoby miejsca na drugie.” (Hebr. 8:7, BW)

Zastanówmy się nad tym, dlaczego potrzebne było zawarcie tego ‘drugiego’? Co było nie tak z tym poprzednim? 

„Zakon Pana jest doskonały” (Ps. 19:8a, BW) – napisano.

„Tak więc zakon jest święty i przykazanie jest święte i sprawiedliwe, i dobre” (Rzym. 7:12, BW).

Zatem nie chodziło o to, że to Bóg dał Izraelitom ‘kiepskie’ Przymierze, które musiał zamienić na nowe, bo odkrył w nim braki – ale dlatego, że zawiedli ludzie.

Wielokrotnie okazywało się, iż Izraelici „lud twardego karku” (2 Mojż. 32:9) łamali to Przymierze (łamali a nie zrywali – różnicę podkreślono w rozdz. 4). Po raz pierwszy uczynili to, zanim jeszcze Mojżesz zszedł z góry Synaj z kamiennymi tablicami Przymierza. Potem łamali je jeszcze wiele razy przy różnych okazjach. 

Nowe Przymierze miało sprawić, że nie powtórzą się więcej takie sytuacje. Teraz Bóg mówi: „Złożę mój Zakon w ich wnętrzu i wypiszę go na ich sercu” (Jerem. 31:33b, BW*). Zakon, czyli Tora – prawo będące treścią Starego Przymierza. 

Nowym Przymierzem jest dlatego, gdyż wzbogacone zostało o nowe elementy; jest jednak zbudowane na solidnym fundamencie tego starego. Dlatego też, nie sposób pojąć głębi oraz istoty Nowego Przymierza bez zrozumienia zasad tego Starego. Dlaczego tak jest, wyjaśnią kolejne rozdziały.

WNIOSKI:

Nowe Przymierze jest ściśle i nierozerwalnie związane ze Starym Przymierzem stanowiąc jego integralną całość, gdyż:

1. Dotyczy tych samych uczestników: Boga i Izraela –  rozszerzone jednak o możliwość dostępu do niego także ‘pogan’.

2. Jego zasady bazują na postanowieniach Starego Przymierza o czym szerzej w kolejnym rozdziale, gdzie zostaną omówione jego zasady w kontekście Nowego Przymierza.

---

wytłuszczenia i podkreślenia w cytatach biblijnych - autor opracowania