Bóg powiedział do Dawida: 

„I trwać będzie twój dom i twoje królestwo na wieki przede mną; tron twój też utwierdzony będzie na wieki.” (2 Sam.7:16)

Wszechmocny złożył Dawidowi następujące obietnice:

1. Dom Dawida (czyli jego fizyczni potomkowie) będzie trwał na wieki. 

2. Jego Królestwo będzie trwało na wieki.

3. Na tronie Dawida zasiądzie władca, który będzie rządził wiecznie.

Ad.1.

Okazuje się, iż linia rodowa Dawida przetrwała 3000 lat i nawet w dzisiejszych czasach, żyją na ziemi potomkowie Dawida. Ich pochodzenie można ustalić na podstawie źródeł rabinicznych, przekazywanych ustnie z pokolenia na pokolenie informacji, danych historycznych, a także na podstawie badań genealogicznych. Więcej na ten temat na stronie internetowej:

http://www.davidicdynasty.org/index.php

Ponadto od roku 1997 Izrael z kooperacji z uniwersytetami w Londynie i Arizonie prowadzi również badania kodów DNA poszukując m.in. potomków Dawida. Więcej na temat tego naukowego projektu można przeczytać na stronie:

https://www.familytreedna.com/landing/jewish-ancestry.aspx

Ad.2. 

A co z drugą obietnicą? Wiemy, że Dawid był królem Izraela, a obietnica wyraźnie mówi, że jego Królestwo (czyli Izrael!) będzie trwało na wieki. Tymczasem w I wieku n.e. państwo to przestało istnieć, a Żydzi rozproszyli się po całym świecie. Co z obietnicą Bożą: „twoje królestwo na wieki przede mną”? 

Bóg powiedział wyraźnie: „Nie naruszę przymierza mego i nie zmienię słowa ust moich. Raz przysiągłem na świętość moją, że nie skłamię Dawidowi.” (Ps. 89:35-36, BW)

Najwyższy zawsze dotrzymuje swoich obietnic. Dowodzi tego bezprecedensowe wydarzenie, jakiego historia ludzkości do tej pory nie odnotowała. Po ponad 2 tysiącach lat niebytu, w roku 1948, powstaje państwo Izrael. Żadne państwo nie odrodziło się po tak długim okresie nieistnienia, a tym bardziej na swoich pierwotnych ziemiach. Proroctwa biblijne, które zapowiadały ten niezwykły fakt, omówię szerzej w kolejnych rozdziałach. 

Ad.3.

Trzecia cześć obietnicy mówi: „tron twój będzie utwierdzony na wieki”.

„Ale ty, Betlejemie Efrata, najmniejszy z okręgów judzkich, z ciebie mi wyjdzie ten, który będzie władcą Izraela. Początki jego od prawieku, od dni zamierzchłych” (Mich. 5:1 BW).

Nikt nie ma wątpliwości o kim mowa. Jest tu napisane, że Jeszua (Jezus) będzie władcą Izraela. Wiemy, że podczas jego pierwszej misji na ziemi nie obwołano go królem – chociaż niewiele brakowało (Jana 6:15) – a każde proroctwo w Piśmie Świętym musi się spełnić co do joty.

„Oto idą dni, mówi Pan, gdy spełnię dobrą obietnicę, którą wypowiedziałem o domu Izraela i o domu Judy. W owych dniach i w owym czasie sprawię, że prawdziwa latorośl wyrośnie Dawidowi. Będzie wykonywał prawo i sprawiedliwość na ziemi. W owych dniach Juda będzie wybawiony, a Jaruzalem będzie bezpiecznie mieszkać. Oto imię, którym je będą nazywać: Pan sprawiedliwość nasza. Albowiem tak mówi Pan: Nie braknie Dawidowi takiego, kto by zasiadł na tronie domu izraelskiego” (Jerem. 33:14-17, BW*).

„Potężna będzie władza i pokój bez końca na tronie Dawida i w jego królestwie, gdyż utrwali ją i oprze na prawie i sprawiedliwości, odtąd aż na wieki. Dokona tego żarliwość Pana Zastępów” (Izaj. 9:6, BW).

Władza Najwyższego poprzez Jego Pomazańca będzie sprawowana z tronu w Izraelu, a rozciągnie się na cały świat:

„Nie oddali się berło od Judy ani buława od nóg jego, aż przyjdzie władca jego, i jemu będą posłuszne narody” (Rodz. 49:10, BW*).

Oto jak wyglądać będą efekty spełnionej obietnicy wobec Dawida:  

„(22) I uczynię z nich jeden naród w tej ziemi na górach izraelskich, i jeden król będzie panował nad nimi wszystkimi, i już nie będą dwoma narodami, i już się nie rozdzielą na dwa królestwa. (23) I już się nie skalają swoimi bałwanami i swoimi obrzydliwościami, i żadnymi swoimi występkami. Wybawię ich z wszystkich ich odstępstw, przez które zgrzeszyli, i oczyszczę ich; i będą moim ludem, a Ja będę ich Bogiem. (24) A sługa mój, Dawid, będzie ich królem; wszyscy oni będą mieć jednego pasterza; będą postępować według moich praw, będą przestrzegać moich przykazań i wykonywać je. (25) I będą mieszkać w ziemi, którą dałem mojemu słudze Jakubowi, w której mieszkali ich ojcowie; będą w niej mieszkać zarówno oni, jak i ich synowie i wnuki po wszystkie czasy, a sługa mój, Dawid, będzie ich księciem na wieki. (26) I zawrę z nimi przymierze pokoju, będzie to przymierze wieczne z nimi. Okażę im łaskę, rozmnożę ich i postawię swoją świątynię wśród nich na wieki. (27) I będę wśród nich mieszkał; będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem. (28) I poznają narody, że Ja jestem Pan, który uświęcam Izraela, gdy moja świątynia będzie wśród nich na wieki" (Ezech. 37:22-28 BW).

Powyższy cytat z Pisma Świętego odnosi się do mówi wyraźnie o literalnej ziemi i literalnym narodzie. Werset 22 zapowiada, iż kraj, który dawniej rozpadł się na dwa królestwa w przyszłości miał być jednolitym państwem. Nie ma podstaw, żeby twierdzić, iż jest to duchowa przenośnia, ponieważ werset 25 podkreśla, iż Żydzi będą mieszkać w ziemi, którą Bóg dał Jakubowi, a więc jednoznacznie określa tu ziemię izraelską. Ponadto werset 23 odwołuje się do bałwochwalczej przeszłości fizycznego Izraela.

Pismo przepowiada tu, iż Żydzi będą przestrzegać i wykonywać przykazania Boże (w. 24), a w wersecie 26 jest zapowiedź wiecznego przymierza pokoju Boga z nimi, uwieńczone odnową Świątyni. Wszystkie narody przekonają się wtedy, że Bóg jednak nie odrzucił Izraela (w. 28).  

Nasuwa się zasadnicze pytanie. Dlaczego Bóg nie odrzucił Żydów, skoro mają za sobą tak niechlubną, bałwochwalczą przeszłość, a ponadto nie uwierzyli w Mesjasza, który przyszedł ich zbawić? 

O tym w następnym rozdziale.