Wiele osób uważa, że życie nie ma sensu, ponieważ wszystko co robimy, czego się uczymy, ludzie których poznaliśmy, to co osiągamy, stracimy kiedy przyjdzie czas na śmierć. Czy wobec tego żyć tak, aby zapisać się w pamięci innych, dokonać czegoś dla ludzkości, czy też nie przejmować się niczym i żyć samolubnie, bo i tak 50 lat po naszej śmierci nikt o nas nie będzie pamiętał? 

Za życia wydaje nam się, że nasz los obchodzi co najwyżej najbliższą rodzinę i to nie zawsze. A kim jesteśmy dla mijających nas na ulicy ludzi? Wręcz dziwne wydałoby się, gdyby nagle ktoś się nami zainteresował. Dlatego wielu ludzi odczuwa w życiu wielką pustkę, szukając środowisk, gdzie nie jest traktowany anonimowo lub w desperacji wypełnienia tę lukę alkoholem, narkotykami lub pustą rozrywką. 

A co z Bogiem, czy On ma zbyt wiele spraw, żeby się nami przejmować?

Tym, komu najbardziej na Tobie zależy jest Twój Stwórca, ponieważ to On powołał Cię do życia. 

„Pan spogląda z nieba, widzi wszystkich ludzi. Z miejsca, gdzie przebywa, patrzy na wszystkich mieszkańców ziemi, On, który ukształtował serce każdego z nich, On, który uważa na wszystkie czyny ich” (Ps. 33:13-15, BW).

Pismo Święte mówi, że nikt z ludzi nie urodził się przypadkiem, Ty również. 

„Bo Ty stworzyłeś nerki moje, ukształtowałeś mnie w łonie matki mojej. Wysławiam cię za to, że cudownie mnie stworzyłeś. Cudowne są dzieła twoje i duszę moją znasz dokładnie. Żadna kość moja nie była ukryta przed Tobą, choć powstawałem w ukryciu, utkany w głębiach ziemi. Oczy twoje widziały czyny moje, w księdze Twej zapisane były wszystkie dni przyszłe, gdy jeszcze żadnego z nich nie było” (Ps. 139:13-16, BW).Czytaj dalej