Szabat (hebr. שבת) (Szabas, Szabat, Sabat, sobota) oznacza dzień odpoczynku, który uświęcił sam Bóg:

„(2) I ukończył Bóg w siódmym dniu dzieło swoje, które uczynił, i odpoczął dnia siódmego od wszelkiego dzieła, które uczynił. (3) I pobłogosławił Bóg dzień siódmy, i poświęcił go, bo w nim odpoczął od wszelkiego dzieła swego, którego Bóg dokonał w stworzeniu.” (1 Mojż. 2:2-3,*BW)

Według Bożej rachuby czasu Szabat, tak jak i pozostałe dni tygodnia, rozpoczyna się po zachodzie słońca (1 Mojż. 1:5, 8, 13, 19, 23, 31).

Wszyscy patriarchowie, żyjący długo przed pojawieniem się Izraela jako narodu, z pewnością znali ten biblijny przekaz działa stworzenia, gdyż była to historia przekazywana z pokolenia na pokolenie, którą spisał w końcu Mojżesz.

O Abrahamie Bóg powiedział, że: „był posłuszny głosowi mojemu i strzegł tego, co mu poleciłem, przykazań moich, przepisów moich i praw moich” (1 Mojż. 26:5, BW).

Abraham, tak jak inni mężowie Boży, znał te przykazania, zanim jeszcze zostały spisane. Skąd możemy to wiedzieć? Oto przykłady:  

Chociaż szczegółowe przepisy o składaniu ofiar zostały spisane dopiero w księgach Mojżeszowych, to składali je już: Abel (1 Mojż. 4:4), Noe (1 Mojż. 8:20), Abraham (1 Mojż. 22:13) oraz Jakub (1 Mojż. 31:54). Czytaj dalej