Święto Paschy (hebr. פסח - Pesach, 'przejście') przypada 14 Nissan kalendarza żydowskiego (marzec/kwiecień) po zachodzie słońca. Jest ono ściśle związane z następującym bezpośrednio po nim 7-dniowym Świętem Przaśników i traktowane jako całość. Od czasu, kiedy zbudowano Świątynię w Jeruzalem, Pascha stala sie jednym z tzw. świąt pielgrzymich (hebr. szalosz regalim) (5 Mojż. 16:16, 2 Mojż. 23:14-17, 34:23).

 

Świeto Pesach upamiętnia noc kiedy Izraelici upuścili Egipt, miejsce swojej niewoli. W ostatni wieczór, przed wyjściem z ‘Eretz Mitzraim’ (ziemia egipska w języku hebrajskim), zgodnie z nakazem Bożym mieli oni spożyć wieczerzę, której najważniejszym daniem był baranek (2 Mojż 12:3-11). Krwią zabitego na ten cel baranka, każdy Izraelita miał oznaczyć drzwi swojego domostwa. 

 

Bardzo ważne było, aby nie zaniechać żadnego ze szczegółów związanych w wyborem tego baranka. Między innymi, miał to być baranek absolutnie bez żadnej skazy, a na sprawdzenie tego były aż 4 dni (2 Mojż. 12:3-6).

 

Ponadto Bóg ściśle wyznaczył sposób jego przyrządzenia, a nawet spożycia (2 Mojż. 12:8-11). Dlaczego było to takie ważne? W wymiarze ówczesnych wydarzeń, chodziło o ocalenie życia pierworodnych, ponadto podkreślało wagę odzyskania wolności. To wystarczyło, aby każdy Izraelita z bojaźnią dostosował się do tych wszystkich szczegółowych przepisów, łącznie z zaznaczeniem krwią swoich odrzwi.