Zasadność obchodzenia Święta Purim wynika z Księgi Estery 9:26-29. Nie jest ono nakazane osobiście przez Boga, jak miało to miejsce ze wszystkimi wcześniej omówionymi świętami, jednak natchnione Pismo Święte mówi:

„Żydzi zobowiązali się i przyjęli to zarówno na siebie, jak i na swoje potomstwo i na tych wszystkich, którzy by się do nich przyłączyli, jako zwyczaj, którego się nie przekracza, że będą rokrocznie święcić te dwa dni zgodnie z przepisami i w oznaczonym czasie. A te dni mają być wspominane i obchodzone jako święta po wszystkie pokolenia, we wszystkich rodzinach, we wszystkich prowincjach i we wszystkich miastach. A te Święta "Purim" nie mają zaniknąć wśród Żydów i pamięć o nich nie ma ustać u ich potomstwa. A królowa Estera, córka Abichaila, i Żyd Mordochaj napisali z całym naciskiem, że ten drugi list dotyczący Święta Purim stanowczo obowiązuje" (Estery 9:26-29).

Święto Purim przypada 14 dnia miesiąca Adar (luty/marzec). ‘Purim’ to liczba mnoga słowa ‘Pur’, oznaczającego ‘los’ (w kontekście losowania, ciągnięcia losu). 'Purim' (liczba mnoga od 'pur') dosłownie znaczy 'losy'. Wbrew pozorom, nie jest to słowo hebrajskie ale pochodzi z j. perskiego. Nazwa święta nawiązuje do faktu, iż za pomocą rzuconego losu ustalono datę zagłady narodu żydowskiego (Estery 3:7, 12-13). Sytuacja ta miała miejsce za panowania króla perskiego Achaszwerosza (Kserksesa) (356 r. p.n.e), który za namową Hamana wydał dekret w sprawie eksterminacji Żydów.

Uknuty spisek Hamana zostaje udaremniony poprzez interwencję Estery, która za sprawą Boskiej opatrzności wcześniej została wybrana żoną Acharszwerosza, a zatem i królową. Dzięki temu, choć z narażeniem własnego życia (Estery 4:10-11), może ona wstawić się u króla za swoim ludem (Estery 7:3-4), błagając o jego ocalenie (Estery 8:3-6).

Jako że dekrety królewskie były nieodwołalne (Estery 8:8), niedopuszczenie do wymordowania Żydów przez ich wrogów można było osiągnąć poprzez wydanie drugiego dekretu królewskiego pozwalającego na obronę oraz wytępienie wszystkich przeciwników Żydów (Estera 8:10-11).

Radość z ocalenia przed wydawałoby się nieuchronną zagładą istotnie jest powodem do wielkiego świętowania. W przeciwnym wypadku naród izraelski byłby na zawsze wymazany z historii świata. Co czuli wtedy Żydzi, może sobie uświadomić osoba, której w ostatniej chwili ocalono życie, mając świadomość, że właśnie w tym momencie mogłaby być martwa.

Chociaż opisane w księdze Estery wydarzenia miały miejsce 2500 lat temu, ich wymowa jest nadal aktualna. Na przestrzeni tych tysiącleci historia wyłoniła wielu Hamanów – ludzi, którzy z całą zawziętością chcieli całkowicie wyeliminować Żydów (np. Antioch Epifanes, Hitler). Jednak dokładnie tak jak w tej historii, ich zamiary obracają się przeciwko nim i giną w haniebny sposób. Zamysł Hamana spadł na jego własną głowę – został powieszony na szubienicy, którą sam zbudował dla swojego wroga – Żyda Mordochaja (Estery 7:10). Ta historia uczy, że Bóg zawsze upomni się o prawo swego ludu (5 Mojż. 32:35-36). 

Współcześnie również istnieją państwa, których życzeniem jest żeby na świecie nie pozostał ani jeden Żyd, a Izrael przestał istnieć. Dlatego nie bez przyczyny, to święto upamiętniające ocalenie Żydów obchodzone jest do dziś, aż do ostatecznego triumfu. 

Opowieść o ocaleniu Żydów jest spowita wątkiem tajemniczych splotów wydarzeń, co daje przeświadczenie iż Najwyższy kontroluje je wszystkie. Wydaje się jakoby Bóg działał z ukrycia niosąc ratunek swemu ludowi z najmniej oczekiwanego źródła. 

Księga Estery opisująca te wszystkie pamiętne i jakże istotne wydarzenia jest jednocześnie piękną i poruszającą serce i pełną głębokich wartości historią. Zachęcam do zapoznania się z jej treścią.