Wyczerpującym (dla ludzi) źródłem informacji na ten temat jest Pismo Święte, które opisuje Jego atrybuty i cechy. Bóg jest wieczny (Ps. 90:2), nieśmiertelny (1 Tym. 1:17), wszechmocny (Jerem. 32:17) sprawiedliwy (5 Mojż. 32:4), litościwy i miłosierny (Nehem. 9:31), pełen miłości (1 Jana 4:8) i święty (3 Mojż. 19:2, 1 Piotra 1:16). 

Jest Stwórcą i Właścicielem wszechrzeczy (1 Kronik 29:11) sprawuje nad wszystkim kontrolę (Neh. 9:6, Hiob 12:10, 34:14-15), panuje też nad śmiercią (Izaj. 25:8). Posiada wieczną władzę i jest Suwerenem, najwyższym autorytetem wszechświata (Dan. 4:31b, 32, BW), Sędzią i Prawodawcą (Ps. 9:8, 9, Ps. 94:2, Izaj. 33:22) oraz źródłem mądrości (Izaj. 40:13, 14).

Z tego opisu nie wynika, iż jest to jakaś bezosobowa inteligencja wszechświata. Bóg posiada cechy, które Go personifikują, łącznie z faktem, iż posiada On imię własne. W oryginalnych manuskryptach było ono zapisane hebrajskim tetragramem JHWH. Z uwagi na wielki szacunek i bojaźń przed tym wielkim i świętym imieniem (2 Moj. 20:7, Ps. 111:9), starożytni Izraelici nie ośmielali się go wymawiać, na co dzień zastępując go słowem "Ha-szem" (dosłownie „to imię”). Dlatego dziś nie ma pewności co do oryginalnego brzmienia tego imienia. W języku polskim przyjęła się forma: Jahwe lub Jehowa. 

Bóg dla ludzi jest istotą niewidzialną (Rzym. 1:20, Kol. 1:15, 1 Tym. 1:17). 

Człowiek nie jest w stanie pojąć całkowicie istoty Boga, bowiem wykracza to poza granice ludzkich zmysłów. Posiadając ich pięć (wzrok, słuch, dotyk, smak i węch), nie jesteśmy w stanie ogarnąć tzw. świata ‘niematerialnego’ (ściśle ujmując pozazmysłowego), w którym istnieje Bóg oraz inne istoty duchowe. Bynajmniej nie oznacza to, że te istoty żyją w jakiejś nieokreślonej, niematerialnej próżni. Może to być rodzaj materii, której my ludzie nie postrzegamy swoimi zmysłami, świat doskonalszy od naszego… Nasze domysły w tej materii mogą przypominać wysiłki osoby niewidzącej, która wyobraża sobie przedmioty, kształty i kolory, których nigdy nie widziała. 

Pismo Święte wielokrotnie podkreśla unikatowość Stwórcy jako jedynego Boga (Izaj. 45:5, 5 Mojż. 6:4, Marka 12:29, 5 Mojż. 4:35), co wyklucza wielobóstwo. Nie ma kilku Bogów – ON jest tylko jeden. 

Niektórzy są skłonni twierdzić, iż różne religie wielbiąc własnych bogów mają na myśli właśnie Tego Jedynego, tylko nadają mu inne imiona. 

Musiałby się jednak zgadzać jeszcze jeden szczegół. Czy bogowie tych różnych religii, też określają siebie jako „Boga Abrahama, Izaaka i Jakuba” (2 Mojż. 3:16, Mat. 22:32, Sof. 2:9) albo jako „Boga Izraela”, którym w Biblii nazwano Najwyższego Stwórcę wszechświata aż 145 razy? Dodatkowo jeszcze 23-krotnie występuje podobne określenie: „Święty Izraelski”. Jest tak dlatego, ponieważ Bóg wziął sobie ten naród pod swoją szczególną opiekę (5 Mojż. 7:6), jakkolwiek oczywiście ma w swej trosce cały świat i wszystkich ludzi (1 Mojż. 18:18). Zainteresowanych szczegółami zachęcam do przeczytania opracowania „Izrael – fizyczny czy duchowy?”. 

Zafascynowała Cię osobowość naszego cudownego Stwórcy? Zachęcam do przeczytania opracowania „Czy znasz Boga?”